We tikken het jaar des Heeren 2015. De zeventiende september om precies te zijn. Geen hond die ervan opkijkt als je zegt dat het vandaag heeft geregend. Ook hier is dat de normaalste zaak van de wereld. Niemand die raar kijkt als er water uit de lucht komt vallen. Men gaat echter wel vreemd kijken…

Stap voor stap sleep ik mezelf omhoog. Het ziet zwart voor mijn ogen. Ondanks dat elke ademteug me ontnomen wordt door de snoeiharde ijzige wind, ben ik geen moment bang dat ik de top niet zal halen. Het enige waar ik echt op moet letten is Marieke. Ik weet zeker dat het ook haar zwart…