Zoals gebruikelijk hebben we weer een redelijk vol programma voor vandaag. Als eerste staat een bezoekje gepland aan een grot. Voor iedereen die zich al zenuwachtig achter de oren aan het krabben is bij de combinatie van grot en Marieke, kan ik verklappen dat het alweer goed is afgelopen. De grot heeft de bijzondere naam Niagara Cave meegekregen en bevindt zich in de staat Minnesota. De ingang van de grot bevond zich een kleine twee uur rijden van het hotel vandaan. Eenmaal voorzien van een kop cappuccino voor onderweg ging de reis voorspoedig. Toen we bij de grot arriveerden, was deze nog gesloten. We besloten dat we enkele geocaches in de omgeving zouden gaan zoeken. Na iets meer dan een half uur, hadden we alle geocaches in een straal van 6,6 kilometer gevonden. Voor de geocachers onder ons die nu denken dat dat een prestatie van wereldformaat is dienen we te vermelden dat we welgeteld drie caches hebben gevonden in dat half uur.
De laatste 20 kilometer naar de grot heen voerde ons over gravelwegen. Deze zijn op zich net zo goed te rijden als een geasfalteerde weg. Met een snelheid van een kilometer of 80 gingen we op ons doel af. Een grote stofwolk achterlatend. Dat was goed te zien toen we de auto parkeerden om een cache te gaan zoeken. Misschien dat het verstandig is om een van de komende dagen een wasstraat op te gaan zoeken.
Om eerlijk te zijn hebben we geen beiden een idee meer waarom deze grot in onze planning is beland. We hadden gisterenavond ook geen zin om het op te zoeken. Het is vast en zeker niet voor niets uitgezocht en vandaag laten we ons dan ook gewoon verrassen. We kopen kaartjes voor de eerste rondleiding en na een half uurtje wachten dalen we de eerste van de 275 traptreden af. De gids vertelt ons dat we niet al te veel stalagmieten, -tieten en aanverwanten rotsformaties dienen te verwachten in deze grot die ongeveer 800 meter lang is en ons ongeveer 60 meter onder de grond zal brengen. Niet zo’n spectaculaire cijfers dus. En het gebruik aan rotsformaties geeft ook al niet veel hoop. Maar na korte tijd wordt duidelijk waarom we deze grot hebben uitgezocht en waaraan hij zijn naam heeft te danken. Plotseling staan we een waterval van 20 meter hoogte te bewonderen. En dat is iets dat we nog nooit hebben gezien in een grot. We zien onderweg enkele mieten, -tieten en gordijnen, en dan maken we dezelfde wandeling weer terug naar de ingang. Al met al meer dan de moeite van het bezoeken waard, en zoals gezegd, Marieke heeft ook deze grot weer overleefd.
Voor de middag staan enkele caches in de staat Iowa op de planning. In deze staat hebben we nog geen enkele geocache gevonden en we zijn er wel heel dicht bij. We hebben een cache gevonden die ons zeer de moeite waard lijkt. Onderweg stoppen we in een dorp om te gaan picknicken in een park. Dit is een leuk park en we maken er een korte wandeling door het park. De volgende afslag is 111 kilometer verderop. Alhoewel het wellicht wel zo klinkt, is het geen saaie weg en zien we onderweg weer van alles.
Als we links af slaan, zijn we bijna bij het doel van deze middag. De auto wordt weer wat grijzer aangezien de laatste kilometers ons over gravel leiden. We parkeren de auto en wandelen de laatste 600 meter over een smal pad tussen twee maisvelden door. En dan staan we bij het monument ter nagedachtenis aan Buddy Holly, Ritchie Valens en J.P. “The Big Bopper” Richardson. Op 3 februari 1959 verongelukte op deze plek het vliegtuig waarin deze drie artiesten zaten. Respectievelijk 22, 17 en 28 jaar oud. Deze dag in 1959 is later bekend geworden door het nummer American Pie van Don McLean als The Day the Music Died.
Als laatste staat er een bezoek aan de concertzaal waar het genoemde drietal voor de laatste keer optrad. De zaal is er nog steeds en er worden vandaag de dag nog steeds optredens gegeven. Zelf zien ze het niet zo somber in als Don McLean deed en staat er prominent op het programma vermeld “The Music Lives On”. Iets wat we eigenlijk alleen maar kunnen beamen als we onderweg naar het hotel van vanavond naar de Top 1000 aller tijden zitten te luisteren in de auto.
Eenmaal gearriveerd in het hotel begint het dagelijkse avondritueel weer. Alle batterijen opladen. Foto’s op de laptop zetten. Deze bekijken. Vervolgens iets tikken. En daarna moe maar voldaan gaan slapen. Maar vanavond dienen we eerst nog wat anders te doen. Want de grote vraag is: “In welk bed slapen wij?”
