Dromenvertellers zijn de schrik van ieders ontbijttafel heb ik wel eens ergens gelezen. Vaak begint zo’n gesprek dan met “Ik heb vannacht toch zo raar gedroomd.”, gevolgd door inderdaad iets wat geheel ongeloofwaardig is. Zelf herinner ik me dromen zelden tot nooit, en vertellen doe ik ook al zelden. De relazen die ik hier regelmatig achterlaat, worden zo hier en daar ook ietwat geromantiseerd. Nee, ik zou me eerder een verhalentikker noemen dan een dromenverteller. Dat, en het feit dat ik niet op 39-jarige leeftijd ben neergeschoten, is waarschijnlijk gelijk de reden dat ik niet zo bekend ben als Martin Luther King. Deze goede man, vond het nodig om, iets meer dan 51 jaar geleden, over zijn droom te vertellen op de trappen van het Lincoln memorial aan ruim 200.000 mensen. En om het iedereen duidelijk te maken vertelde hij maar liefst 8 keer dat het een droom is.
Vandaag sta ik op diezelfde trappen. Ik keek ook richting het Washington Monument, waar we eerder op de dag een trip naar boven hadden genomen, om vanaf daar Washington DC van bovenaf te bewonderen.
Vandaag sta ik op diezelfde trappen. Ik zie het WWII-memorial, iets wat er 51 jaar geleden nog niet was, en we eerder deze ochtend hebben bewonderd. Immens groot. En op een bepaalde manier ook erg indrukwekkend.
Vandaag sta ik op diezelfde trappen. Ik zie de Reflecting Pool voor me liggen. Vergeleken met de 200.000 mensen die hier ruim 51 jaar geleden waren, is het maar rustig vandaag. Ook jammer, dat ze bij het begin aan het werk zijn, zodat het niet mogelijk is om de trappen centraal te fotograferen over die vijver.
Vandaag sta ik op diezelfde trappen. Als ik me omdraai, komen er weer herinneringen naar boven, aan de eerste keer dat we hier waren, in 2006 en een foto van dat enorme beeld van Abraham Lincoln probeerden te maken in het donker. Toen was er bijna niemand. Vandaag is het er redelijk druk.
Vandaag sta ik op diezelfde trappen. Ik kijk weer richting het Washington Monument. Als ik een klein beetje naar links ga staan, zie ik in de verte het Capitool, en bedenk me dat we gelijk hebben, als we op TV beelden van dit stuk Washington DC zien, elkaar aankijken en tegelijkertijd zeggen: “Dat is ver”. Ik vraag mezelf af hoe we het in 2006 voor elkaar hebben gekregen om dat hele stuk in vier uur te bekijken en te fotograferen.
Vandaag sta ik op diezelfde trappen. Links voor me liggen verscholen nog verschillende oorlogsmonumenten die we later vandaag gaan bekijken. Ook het Einstein-monument is daar. Welhaast vergeten lijkt het, als we zien hoe weinig bezoekers daar zijn. Tegen de muur van het Vietnam monument staat een brief. Geadresseerd aan Paul Robert Edmond, 23w/119 – Heaven. Ik moet even slikken.
Vandaag sta ik op diezelfde trappen. In de verte zie ik het Smithsonian liggen. Een immens museum over de geschiedenis van Amerika. Ook hebben ze daar de vlag waarop het volkslied van Amerika, “The Star Spangled Banner” is geïnspireerd, jammer dat je daar eigenlijk geen foto’s van mag maken.
Vandaag sta ik op diezelfde trappen……
