Met bovenstaande woorden sloot ik het eerste tiksel van deze reis door de VS af. En er was niets aan gelogen. We zijn alweer terug. En zoals altijd is het voorbijgevlogen. En waar ook iedere reis begint met het minst leuke van de hele trip, daar sluit deze ook met af. Namelijk het vliegen. Terwijl ik aan dit avontuur begin te tikken, krijgen we te horen dat de vlucht vanaf Denver Airport een half uur vertraging heeft. Voordeel hiervan is dat we een half uur minder lang dienen te wachten op Minneapolis waar we dienen over te stappen naar Amsterdam. Ook hebben we geluk dat we niet zelf onze koffers op een ander vliegtuig dienen te zetten, maar dat dit door de luchtvaartmaatschappij wordt gedaan.
Elf staten hebben we doorkruist deze reis met onze grote caravan. Na 10185,54 kilometer kunnen we zeggen dat deze wel toe is aan een wasbeurt. Het bleek een ideale wagen te zijn om met vier personen en hun bagage te reizen door het land van de onbegrensde mogelijkheden (zolang die mogelijkheden maar binnen de kaders vallen) te toeren.
Hoeveel nationale parken en bezienswaardigheden die beheerd worden door de NPS we hebben gezien weet ik niet. Het zal ergens om en nabij de 20 stuks zijn. Dus wat dat betreft hebben we aan de Nationale Parkpas een koopje gehad.
De laatste jaren hebben we niet het meest geweldige weer gehad tijdens onze rondreizen door de VS. Zo ook dit jaar. De eerste twee-en-een-halve week was de temperatuur hoog. Vaak veel te hoog voor ons. Temperaturen tot 40 graden Celsius zijn geen pretje. Ook hebben we die eerste twee-en-een-halve week mogen genieten van regenbuien. De laatste anderhalve week hebben we het weer aan het andere uiterste mogen meemaken. Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Zo veel sneeuw dat wegen er door afgesloten waren.
Wat dat betreft hebben we deze trip wel ons deel pech gehad. De rook van bosbranden in de omgeving die een groot deel van de vergezichten in Yosemite NP belemmerden. Een weg in Sequoia NP die was afgesloten, waardoor we ruim tweehonderd kilometer dienden om te rijden. Alle delen in Arches NP die door overstromingen ontoegankelijk waren. De wegen die afgesloten waren in Yellowstone NP, waardoor we niet door Grand Teton NP konden rijden. Diezelfde afgesloten wegen maakten het noodzakelijk om een omweg van 300 kilometer te maken om van West Yellowstone naar Cody te geraken. De Shell Falls die enkele dagen voor wij er waren afgesloten werden omdat de toiletten en het bezoekerscentrum gerenoveerd dienden te worden.
Als we dit allemaal in ogenschouw nemen, dan hebben we het met de kilometers keurig gedaan. Slechts 1021,34 kilometer hebben we meer gereden dan we vooraf gecalculeerd hadden. De helft daarvan is ‘opgegaan’ aan de omwegen die we in het eerder genoemde Sequoia NP en Yellowstone NP hebben moeten maken. De andere helft? Bezoekjes aan dingen die we niet ingepland hadden. Zo brachten we een bezoek aan Cedar Breaks NM wat een omweg van ruim 100 kilometer was. Meer dan de moeite waard. Ook de route naar Potters Pond, waar we op zoek gingen naar de door ons zo gewilde geocache was 90 langer dan we hadden verwacht omdat de uitgezochte route ons over onverharde wegen zou leiden. Hier en daar werd een winkel bezocht zoals Hobby Lobby.
De weinige extra kilometers is voornamelijk te danken aan de voorbereiding die er in deze reis zit. Normaliter maken we slechts een globale route met daarin de dingen die we zeker willen zien. Voor de reis van dit jaar was iedere dag gepland en uitgestippeld. We wisten precies waar ieder bezoekerscentrum van de bezienswaardigheid die we zouden bezoeken was. We wisten op de meter af waar de parkeerplaats van de supermarkt voor die dag was. Hetzelfde is van toepassing op mogelijke restaurants waar we zouden kunnen gaan eten. Voor iedere dag hadden we de locatie van twee of drie restaurants uitgezocht. We dienden alleen nog maar een keuze te maken wat we die dag wilden eten. En dat alles was genoteerd in een 35 pagina’s tellend road-book middels coördinaten. Ook de adressen waren genoteerd, maar die zijn niet altijd even betrouwbaar. Via google-maps en streetview hebben van te voren alle bezoekerscentra, supermarkten, restaurants en noem zo maar op gecontroleerd of die ook daadwerkelijk zaten waar die zouden moeten zitten, en met behulp van deze sites de coördinaten van deze locaties bepaald. En ik moet achteraf zeggen, dat dit toch wel een genot was. Niet hoeven zoeken als plotseling bleek dat er toch geen supermarkt zit op het adres dat volgens de TomTom juist zou moeten zijn. Dit heeft ons veel tijd bespaard, en zo’n road-book is zeker iets waar we volgend jaar ook weer zullen maken. Al is het maar voor de bezoekerscentra en de supermarkten in de ochtend.
Ruim 10.000 kilometer in vier weken. Als ik het zo tik, is het ontzettend veel. Als ik het omreken, valt het wel mee. Gemiddeld nog geen 400 kilometer per dag. En 95% van de wegen was geen straf om te rijden, maar puur genieten van al het fraais dat onderweg te zien is. Ook kan men in de Verenigde Staten goed doorrijden. Geen overvolle wegen zoals we dat in Nederland gewend zijn. Bovendien gunnen de chauffeurs hier een andere automobilist ook graag een stukje van het asfalt.
En het reizen met zijn vieren? Het is uiteraard anders dan met zijn tweetjes, maar ik heb geen moment spijt gehad van het feit dat we deze reis met zijn vieren zijn aangegaan en hebben volbracht. Ook nu we weer voet op Nederlandse bodem hebben gezet en terugkijk op de reis, ben ik blij dat we samen deze keuze hebben gemaakt, en zou, in iedere geval ondergetekende, weer dezelfde keuze maken.
