Voor vandaag hadden we een ‘druk’ programma. Na het ontbijt, togen we op weg naar de Navajo Officer om een vergunning te kopen zodat we een wandeling door Waterholes Canyon zouden mogen maken. Het gebouw dat op het adres stond was, zoals eigenlijk wel typisch is voor indianen, niet het juiste. Althans dat stond op de deur vermeld. Wonder boven wonder hadden ze een meter verderop wel een kaartje opgehangen waar het juiste gebouw zich wel bevond. Na het betalen van de $48 waren we in het bezit van de door ons felbegeerde wandelvergunning. We kregen een summiere kaart mee en enkele vage instructies over hoe we bij ‘the easy way in‘ zouden kunnen komen.
Dolgelukkig liepen we terug naar de auto. Als eerste passeerden we de parkeerplaats voor de Horseshoe Bend. We zagen dat het nog niet zo druk was in vergelijking met gisterenmiddag. We besloten om het programma aan te passen en als eerste dit natuurwonder te gaan bekijken. Na een korte en redelijk stevige wandeling stonden we dan aan het randje. Nu heb ik niet zo heel snel hoogtevrees, maar dit was toch wel heel erg hoog en steil naar beneden.
Op veilige afstand van de rand zag ik niets. Ik besluit op mijn buik te gaan liggen en mijn camera over de rand te houden. Jammer genoeg wierp de zon een forse schaduw over de binnenkant van de bocht, maar dat maakte het allemaal niet minder fraai.
Uiteindelijk op naar Waterholes Canyon. We parkeerden de auto en togen op weg. Op zoek naar ‘the easy way in’. Na bijna een kilometer gelopen te hebben, dachten we deze te hebben gevonden, maar dat klopte niet helemaal. Plotseling zagen we mensen in de canyon onder ons lopen. Ze vertelden ons de plek waar ‘the easy way in‘ zou moeten zijn. Meteen vertelden ze erbij dat deze ‘easy way in‘ ook niet zo easy was, maar wellicht beter te doen dan de plek waar wij waren. Op onze vraag of deze ‘easy way in‘ ook goed te doen was voor twee mensen van 67 & 70 moesten zij ons helaas een teleurstellend antwoord geven.
Op de terugweg richting het begin van ‘the easy way in‘ roep ik plotseling ‘slang‘ naar Marieke. Deze was niet zo heel erg groot, maar deed me toch behoorlijk schrikken. Het beestje schrok ook behoorlijk van ons. Gelukkig beschikken we dan allebei over een behoorlijke telelens, zodat we onze eerste ontmoeting met een ratelslang vanaf een veilige afstand op de gevoelige kaart konden vastleggen.
Uiteindelijk vinden we ‘the easy way in‘. Jack & Elly besluiten heel wijselijk om niet mee te gaan. Ik ben ervan overtuigd dat ik op mijn zeventigste dit pad ook niet meer zal afdalen. Als we eenmaal beneden zijn genieten we volop van een wandeling door een slotcanyon. Deze is misschien nog wel fraaier als het zo geroemde Antelope Canyon. Vooral ook omdat je hier in alle rust rond kunt wandelen en niet opgejaagd wordt door gidsen. We kunnen alleen maar hopen dat dit in de toekomst zo zal blijven. Zeker een plekje om ooit nog eens terug te komen. We wandelen terug en vinden al snel ‘the easy way out“.
Als laatste gaan we naar Marble Canyon. We rijden met de auto langs de Colorado rivier. Hier begint de Grand Canyon die door deze rivier is gevormd. We maken een korte wandeling langs de rivier. Voor we er erg in hebben is de dag alweer voorbij en kunnen we wederom terugkijken op een schitterende dag.
