Zoals (bijna) iedere dag, hadden we ook vandaag weer ontbijt in het hotel. Of althans wat daarvoor door moet gaan, want wij, , verwende Europeanen als we zijn, zouden het thuis in een hotel de naam ontbijt vaak niet eens meegeven. Maar goed, ‘s lands wijs, ‘s lands eer zoals het zo mooi heet. We passen ons zo goed als mogelijk is aan. Zo bleek ook deze ochtend weer dat de gemiddelde Amerikaan geen ontbijtmens is. Snel een kop koffie en weg. Met een beetje geluk wordt er snel een donut meegenomen. En als men uitgebreid de tijd neemt om te ontbijten, dan is het vaak een wafel die drijft in de siroop. Alleen bij het idee al, heb ik al genoeg. Nee, ik hou het dan maar bij een paar sneetjes geroosterd brood. Met suiker, want beleg heb ik in de negen reizen door de VS nog nimmer ontdekt. Soms, heel soms, hebben we geluk en biedt het hotel een luxe ontbijt aan. We mogen dan een gekookt eitje uit de vriezer verorberen.
Na het ontbijt gaan we op pad naar Mesa Verde National Park. Een park waar we zes jaar geleden ook al twee dagen hebben doorgebracht. Voor ons heeft het park niets nieuws onder de zon te bieden, maar voor onze reisgenoten zeker wel. Jammer voor die twee dat het deze middag weer begon te regenen.
De huizen die in uitsparingen in de rotswanden zijn gebouwd, blijven indrukwekkend om te zien, zeker van een afstand. Helaas zijn er enkele wandelingen niet toegankelijk vanwege recente lawines. Maar we genieten daarom zeker niet minder.
We rijden terug naar Cortez in Colorado, om op tijd te gaan eten. Daarna gaan we door naar Monticelli in Utah. Hier is het volgende hotel en er dient weer wat kleding gewassen te worden. We gaan aan het werk, en voor we er erg hebben is het al weer laat. Tijd om naar bed te gaan. Morgen mogen we vroeg op. We hebben een redelijk druk, maar mooi programma voor de boeg. Ook dienen er weer de nodige kilometers gemaakt te worden. Inmiddels hebben we er 5431 op zitten.
