Ruim 9100 kilometer zijn we nu van huis verwijderd. Zo zuidelijk als we nu zijn, zijn we nog nimmer in de Verenigde Staten geweest. Ergens kriebelt het om nog 30 kilometer verder naar het zuiden te gaan, en dan Mexico te bezoeken. Maar Tijuana is niet de veiligste plek om dit land binnen te gaan. Toch ook wel vreemd om te bedenken dat slechts 30 kilometer verderop het geweld zo welig tiert. Dit verschil hebben we eerder meegemaakt, maar dat was dichter bij huis. Alhoewel het gevoel zegt dat de grens Namibië – Angola veel verder van huis ligt dan dat San Diego dat doet. San Diego…. Wat heeft het nu eigenlijk te bieden? Het heeft ons beiden nooit zo aangetrokken. Het is natuurlijk ook niet zo bekend zoals New York, San Francisco of Los Angeles zijn, maar de bezoeken aan Seattle en Denver heeft ons geleerd dat ook andere grote steden in de Verenigde Staten de moeite van het bezoeken waard zijn. Zo is het dus ook vrijwel zeker voor ons dat San Diego genoeg heeft wat de moeite van het bezoeken waard is, en de keuze om deze stad tijdens deze tour aan te doen is al snel gemaakt. Sea World en de Zoo zijn natuurlijk dé topattracties van deze stad met ruim 1,3 miljoen inwoners. En het zijn ook meteen het soort attracties waar wij niet zo van gecharmeerd zijn, omdat dergelijk bezienswaardigheden overal ter wereld te bewonderen zijn. Maar het is geen ramp voor ons om enkele topattracties te missen. We doen het ook voor wat minder. Het zijn vaak immers de kleine onbekende dingen die het onvergetelijk maken.
De eerste stop van vandaag was dan ook San Diego Old Town. Hier begon het ooit allemaal voor deze stad. Dit gedeelte is heel toeristisch, maar op de één of andere manier is het totaal niet storend. De mensen in de winkels zijn gekleed in de kleding die men 150 jaar geleden ook droeg. Overal worden kleine toneelstukjes opgevoerd in diezelfde klederdracht. Eigenlijk is het gewoon een groot openluchtmuseum, met talloze souvenirwinkeltjes. Maar voor ieder winkeltje dat er is, is er ook een mini-museum te bewonderen. Het meest bijzondere van dit geheel, is misschien nog wel het feit dat alles gratis toegankelijk is, inclusief het parkeren. Terwijl we door Old Town slenteren, stuiten we plotseling op een verborgen winkeltje dat luistert naar de naam Game Town. Natuurlijk moeten we daar even naar binnen gaan. Na een tijdje gaan we weer naar buiten, zonder iets aan onze collectie te hebben toegevoegd. Ook dát is gewoon mogelijk.
We lopen naar het station, en kopen daar een 2-dagen kaart voor het openbaar vervoer. Zoals bijna overal in de wereld met uitzondering van ons koude kikkerlandje, is een dergelijke kaart buitengewoon betaalbaar, en maakt het de keuze om het niet te doen bijna onverantwoord. We gaan met de tram naar het Gaslamp Quarter. Het historische stuk in de moderne stad van San Diego. Ook hier is het commerciëler dan ons lief is, maar ook hier stoort het niet. We kunnen volop genieten van de schitterende oude, zij het stedelijke, gebouwen. De ene nog fraaier dan de andere. Voor Marieke is het natuurlijk mooi meegenomen dat het honkbalstadion van de San Diego Padres ook in deze wijk ligt. Een bezoekje hieraan wordt dan ook meteen gemaakt. Evenals een bezoekje aan de shop om mijzelf van een nieuwe cap te voorzien. Langzamerhand begin ik toch al een behoorlijke collectie petten te krijgen.
Langzaam valt de avond in, en we pakken de tram terug naar Old Town, om daar een hapje te gaan eten. We hebben gelezen dat San Diego dé beste stad in de USA is om Mexicaans te eten, dus die kans willen we niet voorbij laten gaan. Of we gewoon pech hebben, óf we hebben geen verstand van goed Mexicaans eten, feit is dat we hetgeen we deze avond voorgeschoteld hebben gekregen niets bijzonders is vergeleken bij de geweldige maaltijd die we twee jaar geleden in El Molcajete in Scottsbluff gepresenteerd hebben gekregen.
We wandelen langzaam terug richting de auto. Nagenietend van een leuke dag. Net voordat we bij het voetgangerslicht zijn, komt er een jongen aangerend, én drukt snel op de knop van het verkeerslicht. “Beat you!”, roept hij tegen mij terwijl mijn wenkbrauwen dichter bij de maan komen en er een glimlach om mijn mond verschijnt. Hij lacht naar zijn vriend die enkele stappen achter hem loopt. We raken aan de praat, en al snel komt de gebruikelijke vraag, “Where you from?” We vertellen dat we uit Nederland komen. Er wordt enthousiast geantwoord dat ze dat kennen, maar sinds afgelopen maandag weten we dat het niet vreemd is dat men denkt dat Nederland naast Japan op de wereldkaart ligt. Waarschijnlijk wordt hetzelfde enthousiasme getoond als we in het vervolg antwoorden: “Eindhoven, Tennessee”.
